در زندگی من اتفاقهایی همیشه می افتند حتی وقتی دستشان را میگیرم
دلت برای من نسوزد ؛
من عادت کرده ام که همیشه دستی چوب لای چرخ آرزوهایم بگذارد . . .
.

آخرین بار ڪه من از تهِ دل خندیدم
علتش پـول نبود
انعڪاسِ جُوڪ هر روز نبود
علتش، چهره‌یِ ژولیده‌یِ یڪ دلقڪ,
یا زمین خوردن یڪ ڪور نبود …
من بهِ « من » خندیدم !
ڪه چو یڪ دلقڪ ِگیج
نقش یڪ خنده به صورت دارم و دلم میـــگرید …!
.

دلـتنگی‌هایـم را زیـر دوش حمّــام می‌بَـرم ..،
بُـغـضـم را …
میـان شُـرشُـر آبِ داغ می‌تـرکـانـم، تا همـه فـکـر کننـد ..؛

قرمـزیِ چشمـانـم از دم کـردنِ حمّـام است ..!.!

ﮔـﺎﻫـی ﺍﻳـﻨـﮑـﻪ ﺻـﺒـﺢ ﻫـﺎ …
ﺩﻟـﺖ ﻧـﻤـﻲ ﺧـﻮﺍﺩ ﺑـﻴـﺪﺍﺭ ﺑـﺸـﻲ ..
ﻫـﻤـﻴـﺸـﻪ ﻧـﺸـﻮﻧـﻪ ی ﺗـﻨـﺒـﻠـی ﻧـﻴـﺴـﺖ !
خسته ﺍی ﺍﺯ ﺯﻧـﺪﮔـی …!
ﻧـﻤـی ﺧـﻮﺍی ﻗـﺒـﻮﻝ ﮐـﻨـی ﮐـﻪ ﻳـﮏ ﺭﻭﺯِ ﺩﻳـﮕـﻪ
ﺷـﺮﻭﻉ ﺷـﺪﻩ …

ڪـا ش میشـد
خودمو یـﮧ جایی جا بذارم
و
برگـردم ببینم…
دیگه نیستم

کَم آوَرבه ام …!
خـבایـ ـا اَعـ ـصابٍ مَن
فاحـ ــشـﮧ نـ ــیست
کـﮧ روز وَ شَـ ـب
 مورב تَجـ ـاوز قـَ ـرارَش میـבهند...!!

خــــــــدایــــــا ...
کلی بـــ ـــ ـــ ـــاران فرستــــــــادی، تـــا این لکه هـــا را از دلـــم بشویـــی ...

من کـــه گفته بـــودم لکه نیست ، زخــ ـــ ـــ ـــ ـــ ـــ ــم است ...!

باید کسی را پیدا کنم که دوستم داشته باشد ،
آنقدر که یکی از این شب های لعنتی آغوشش را برای من و یک دنیا خستگیم بگشاید ؛
هیچ نگوید و هیچ نپرسد فقط مرا در آغوش بگیرد
بعد همانجا بمیرم تا نبینم روزهای آینده را …
روزی که دروغ میگوید ،
روزی که دیگر دوستم ندارد ،
روزهایی که دیگر مرا در آغوش نمی گیرد
 و روزی که عاشق دیگری می شود...

پروانه ی من در تاری افتاده است که؛
عنکبوتش “سیر” است؛
نه می تواند پرواز کند؛
نه می میرد …!

باهمين دست به دستان تو عادت كردم

اين گناه است ولي جان تو عادت كردم


جا براي تن گنجشك زيادست ،اما

به درختان خيابان تو عادت كردم


سالها سخت تر از باور من خط خوردند

تابه نه گفتن آسان تو عادت كردم


گرچه گلدان من از خشك شدن مي ترسد

به ته خالي ليوان تو عادت كردم


دستم اندازه يك لمس بهاري سبز است

بس كه بي پرده به دستان تو عادت كردم


مانده ام آخر اين شعر چه باشد انگار

به ندانستن پايان تو عادت كردم