آمدی جانم به قربانت ولی حالا چرا

بی‌وفا حالا که من افتاده‌ام از پا چرا

نوشداروئی و بعد از مرگ سهراب آمدی

سنگدل این زودتر می‌خواستی حالا چرا

عمر ما را مهلت امروز و فردای تو نیست

من که یک امروز مهمان توام فردا چرا

نازنینا ما به ناز تو جوانی داده‌ایم

دیگر اکنون با جوانان نازکن با ما چرا

وه که با این عمرهای کوته بی‌اعتبار

اینهمه غافل شدن از چون منی شیدا چرا

شور فرهادم بپرسش سر به زیر افکنده بود

ای لب شیرین جواب تلخ سربالا چرا

ای شب هجران که یک دم در تو چشم من نخفت

اینقدر با بخت خواب آلود من لالا چرا

آسمان چون جمع مشتاقان پریشان می‌کند

در شگفتم من نمی‌پاشد ز هم دنیا چرا

در خزان هجر گل ای بلبل طبع حزین

خامشی شرط وفاداری بود غوغا چرا

شهریارا بی‌جیب خود نمی‌کردی سفر

این سفر راه قیامت میروی تنها چرا

شعر از: استاد شهریار

دیدی كه سخت نیست تنها بدون مـن؟

و صــبح می شود شــبـها بدون مـــن؟

این نبض زنــدگــی بی وقفه می زند

فرقی نمیكند با مــن یا بدون مــن . . .

دیروز اگر چه سخت، امروز هم گذشت

طوری نمی شود فـــردا بدون مــن

گـاهـی گـرفتـه ام اینـجا بدون تــو

تو چی؟ چگـونه ای آنجا بدون مــن؟

یلـدا گـرفتـه ای؟ گفتـی نمی شود

دیـدی که مـی شود یلدا بدون مــن!؟

راحت بخواب اي شهرآن ديوانه مرده است
در پيله ابريشمش پروانه مرده است

در تُنگ، ديگر شور دريا غوطه‌ور نيست
آن ماهي دلتنگ، خوشبختانه مرده است

يك عمر زير پا لگد كردند او را
اكنون كه مي‌گيرند روي شانه، مرده است

گنجشكها! از شانه‌هايم برنخيزيد
روزي درختي زير اين ويرانه مرده است

ديگر نخواهد شد كسي مهمان آتش
آن شمع را خاموش كن! پروانه مرده است

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم !

 چه بگویم که غم از دل برود چون تو بیایی؟

 گر بیایی دهمت جای!

 گر نیایی کشدم غم !

 من که بایست بمیرم

 چو بیایی

 چو نیایی !

یک شبی مجنون نمازش را شکست

 بی وضو در کوچه لیلا نشست

عشق آن شب مست مستش کرده بود

 فارغ از جام الستش کرده بود

سجده ای زد بر لب درگاه او

 پر ز لیلا شد دل پر آه او

گفت یا رب از چه خوارم کرده ای

 بر صلیب عشق دارم کرده ای

جام لیلا را به دستم داده ای

 وندر این بازی شکستم داده ای

نشتر عشقش به جانم می زنی

 دردم از لیلاست آنم می زنی

خسته ام زین عشق، دل خونم مکن

 من که مجنونم تو مجنونم مکن

مرد این بازیچه دیگر نیستم

 این تو و لیلای تو … من نیستم

گفت: ای دیوانه لیلایت منم

در رگ پنهان و پیدایت منم

سال ها با جور لیلا ساختی

 من کنارت بودم و نشناختی

عشق لیلا در دلت انداختم

 صد قمار عشق یک جا باختم

عشق لیلا در دلت انداختم

کردمت آوارهء صحرا نشد

 گفتم عاقل می شوی اما نشد

سوختم در حسرت یک یا ربت

 غیر لیلا بر نیامد از لبت

روز و شب او را صدا کردی ولی

 دیدم امشب با منی گفتم بلی

مطمئن بودم به من سر میزنی

 در حریم خانه ام در میزنی

حال این لیلا که خوارت کرده بود

 درس عشقش بیقرارت کرده بود

مرد راهش باش تا شاهت کنم

 صد چو لیلا کشته در راهت کنم.

 شعر از: مولانا

هر روز عمرم از دیروز بدتره

عمری که هر نفس بی غم نمی گذره

دلگیر و خسته ام بی روح و ساکتم

نبضم نمی زنه پلکم نمی پره

می دونم امشبم از خواب می پرم

ز گریه تا سحر خوابم نمی بره

این زنده موندنه بازنده موندنه

بی دوست زندگی! مرگ از تو بهتره

اون روبروم داره پرواز می کنه

هی دست تکون می دم هی داد می زنم

اون سنگدل ولی هم کوره هم کره

حتی اگه من از این عشق بگذرم

قلب شکستم از حقش نمی گذره

دوران گیجی و سرگیجگیت گذشت

محکم بشین دلم این دور آخره

یک فلاسک چای و یک رودخانه که اعتماد به نفسش
از دریا بیشتر است و تنها یک دوربین ، تنها برای اینکه گرفته
باشمت یک سکانس در آغوشم… اینست تمام دغدغه های مردی که از وصیت کردن بدش می آید!

همیشه میگفت سیگاری نشی مثل من
سیگار اصلا خوب نیست….
اما این آخری ها سیگارشو تعارف میکرد و….
بهم میگفت: یه نخ بردار
روزی یه نخش خوبه سعی کن بهش عادت کنی….
الان من موندم و عادت سیگار و خاطرات تو….

یک حبه قند

در فنجان قهوه تلخ...

شیرین نمیشود..

دو حبه قند...

در فنجان قهوه تلخ...

شیرین نمی شود.

سه حبه قند،چهار،پنج

.

.

.

اصلا" تو بگو یک دنیـــــا قند

در این دنیای تلخــــــ

نه...

اگر تو نباشـــی فال این زندگـــی

شیرین نمیشود!!!

و من هنوز عاشقتم

انقدر که میتوانم

هرشب بدون انکه خوابم بگیرد از اول تا اخربی وفایی هایت را بشمارم

و دست اخر

همه را فراموش کنم

انقدر که میتوانم

اسمت را،

روی تماما ابرهای دنیا بنویسم

و باز هم جا کم بیاورم.

انقدر که میتوانم

شب ها طوری به یادت گریه کنم که خداوند جایم را با اسمان عوض کند!

و من هنوز عاشقتم

انقدر که میتوانم

چشم هایم را ببندم

وخیال کنم...:

هنوز دوستم داری....