آدمک خسته شدی از چه پریشان حالی؟ 

پاسی از شب ، که گذشته شده است ، توچرا بیداری ؟

 آن دو چشم پر غم را ، به کجا دوخته ای ؟

دلت از غصه سیاه است ، چرا سوخته ای ؟

 تو که تصویر گر قصه ی فردا بودی ، تو که آبی تر از آن آبی دریا بودی ، آدمک رنگ خودت را به کجا باخته ای ؟

کاخ امید خودت را تو کجا ساخته ای ؟

 آخرین بار ، که بر مزرعه من ، باریدم ، روی دستان تو من ، شاپرکی را دیدم ، تو چرا خشک شدی، او چرا تنها رفت ؟ من که یک سال نبودم ، چه کسی از ما رفت ؟ 

این سکوتت که مرا کشت صدایی تر کن ، 

 این منم آبی باران تو مرا باور کن ، باور از خویش ندارم که چنین می بارم ،

بگذر از این تن فرسوده کز آن بیزارم ،

نه دگر بارش تو قلب مرا سودی هست ، نه برای تب من فرصت بهبودی هست ، 

آنکه پروانه شدن را ز من آموخته بود، دلش انگار به حال دل من سوخته بود، 

شاپرک رفت،دلی مرد،عزا بر پا شد ، رفت و انگار دلم مثل خدا تنها شد ، 

 آری این بود تمام من و این بیداری ، جان من پس چه شده از چه پریشان حالی ؟ 

 برو که آدمکی منتظر باران است ، او که با شاپرک قصه ی ما خندان است،

من و این مزرعه هم باز خدایی داریم ………………….

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: